Graffitistraatje

Dit kronkelige steegje (Werregarenstraat) tussen de Hoogpoort en de Donkerstraat wordt naar haar uitstraling ook het “Graffitistraatje” genoemd.

Een vroegst bron gaat terug tot 1353 waar het vermeld staat als “up den oernic van Werregaren steghe”. Reeds in 1363 werd het hoekhuis met de Hoogpoort vernoemd naar Werregaren. Het doet vermoeden dat de Gentse familie Werregaren hun naam hebben ontleend aan de woning, met de kenmerken van een steen, en aan het straatje. Later kwam hier een herberg die geen al te goede naam had. In de 14e eeuw was dit straatje berucht wat leidde tot het plaatsen van een ijzeren hekken langs beide zijden van het straatje in opdracht van de schepenen.

In de 17e eeuw werd het in de volksmond het “Meyskenshuis, Meyskensstraetje of Blauwmeyskensstraetje genoemd. Logisch aangezien in 1623 in de Onderstraat het “Gesticht der Blauwe Meisjes” werd geopend, dat uitkwam in het Werregarenstraatje. In 1798 werd het overbouwd zoals wij het nu nog altijd kennen.

Marcus van Vaernewijck, Gents rederijker en geschiedschrijver, schreef dat het huis “De Werregaren” later de namen “De Griffioen” en “De Pellicaen” kreeg. Een griffioen is een fabelachtig dier, half leeuw half arend, doch sterker dan acht leeuwen en honderd arenden!

Langs deze steeg was er de verbinding met de Vrijdagsmarkt via de Donkerstraat en de Serpentstraat. De aanleg van de Borluutstraat, de huidige Belfortstraat, deed het Werregarenstraatje aan belang inboeten.

Rond 1830 zou er in dit pand een “publiekshuis” gevestigd zijn. Halverwege de 19e eeuw tot na de tweede wereldoorlog stond het gekend als een druk beklante “rendez-vous woning” waar de meisjes van plezier voor de nodige verstrooiing zorgden. Het hoeft niet gezegd dat de burger met aanzien dit straatje best vermeed.